Odra to choroba wirusowa, która nawet u jednej trzeciej chorych wywołuje powikłania. Częstsze są biegunki, zapalenie ucha środkowego i płuc, rzadziej zdarza się zagrażające życiu zapalenie mózgu i podostre stwardniające zapalenie mózgu. Na odrę umiera średnio jedna na tysiąc chorych osób. na AIDS, ale także na białaczki, chłoniaki oraz po prze-szczepieniu narządów. Ostatnio pojawiły się opisy takich przypadków po leczeniu etanerceptem, infliksymabem, rituksymabem i natalizumabem [12–15]. Objawy charak-terystyczne dla tego zespołu wynikają z rozlanego, postę-pującego uszkodzenia mózgu i przyjmują postać: niedo- Szczepienie chroni dziecko przed grypą oraz jej ciężkimi powikłaniami, tj. bolesnym zapaleniem ucha, zapaleniem oskrzeli, zapaleniem płuc. OCHRONA RODZICÓW, RODZINY I ZNAJOMYCH. Dziecko dzięki szczepieniu nie będzie źródłem zakażenia i ochroni przed grypą swoich bliskich. ŁATWOŚĆ PODANIA SZCZEPIONKI. Szczepienie na odkleszczowe zapalenie mózgu to jeden ze skuteczniejszych sposobów profilaktyki chorobowej. Realizuje się je w trzech etapach. Drugą dawkę szczepionki należy przyjąć w okresie od 1 do 3 miesięcy po pierwszej iniekcji, a ostatnią od 6 do 15 miesięcy po pierwszej dawce. gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu; zgon w przebiegu gruźlicy. Technika szczepienia: wykonujemy śródskórnie, w 1/3 górnej części lewego ramienia, powstaje pęcherzyk o śr. ok. 6-8mm, który zanika po kilku minutach. W dalszym etapie: po 2-3. tyg. obserwujemy naciek z ropnym pęcherzem, Vay Tiền Nhanh Ggads. opublikowano: 26-05-2021, 08:12 Opisano trzy przypadki udaru niedokrwiennego u pacjentów, którzy wcześniej przyjęli szczepionkę przeciw COVID-19 firmy AstraZeneca, spowodowanego zatorem w dużych naczyniach doprowadzających krew do mózgu. Specjaliści podkreślają jednak, że dużo większe ryzyko udaru stwarza zachorowanie na COVID-19. szczepionka Oxford/AstraZenecaArkadiusz Lawrywianiec / Forum Od niedawna pojawiały się doniesienia o rzadkich przypadkach udaru po przyjęciu szczepionki Oxford/AstraZeneca przeciw COVID-19. Jak jednak tłumaczą autorzy nowego opracowania opublikowanego na łamach „Journal of Neurology Neurosurgery & Psychiatry”, zatory dotyczyły żył, głównie obecnych w mózgu. Osoby, u których występowały, miały zwykle niską liczbę płytek krwi oraz sprzyjające zakrzepom przeciwciała skierowane przeciw płytkom. Dotąd jednak nie zdiagnozowano niedokrwiennego udaru spowodowanego zatorem w tętnicy, czyli udaru zwykle najczęściej występującego. Takie właśnie trzy przypadki opisali autorzy nowej publikacji. U całej trójki pacjentów doszło do zatoru dużych tętnic prowadzących krew do mózgu, a u dwójki - dodatkowo w żyłach. Wszyscy mieli wyjątkowo niską liczbę płytek oraz przeciwciała przeciw płytkom. Jedną z pacjentek była trzydziestokilkuletnia kobieta, u której sześć dni po szczepieniu pojawił się pulsujący ból głowy po prawej stronie i wokół oka. Pięć dni później obudziła się z uczuciem senności, osłabieniem mięśni lewej połowy twarzy, ramienia i nogi. Pomimo leczenia obejmującego zabieg chirurgiczny kobieta zmarła. U innej pacjentki, przed 40. rokiem życia, 12 dni po szczepieniu pojawił się ból głowy, dezorientacja, osłabienie lewego ramienia i utrata wzroku po lewej stronie. Tym razem z pomocą leczenia udało się uzyskać poprawę stanu chorej. Trzecim pacjentem był czterdziestokilkuletni mężczyzna, u którego trzy tygodnie po szczepieniu pojawiły się problemy z mówieniem oraz rozumieniem mowy. Dzięki leczeniu udało się ustabilizować jego stan. Główny autor pracy, prof. David Werring z UCL Queen Square Institute of Neurology podkreśla więc, że oprócz zakrzepów w żyłach mózgu, spowodowana szczepieniem małopłytkowość może doprowadzić także do zablokowania tętnic mózgowych. Autorzy podkreślają, że młodzi pacjenci z udarem niedokrwiennym, którzy wcześniej przyjęli szczepionkę Oxford/AstraZeneca, powinni być natychmiast zbadani pod kątem VITT (vaccine-induced immune thrombotic thrombocytopenia - ang. indukowana szczepieniem zakrzepowa małopłytkowość immunologiczna - przyp. red.) i leczeni przez interdyscyplinarny zespół obejmujący specjalistów od hematologii, neurologii, udarów, neurochirurgii i neuroradiologii, którzy wdrożą specjalne leczenie. Naukowcy nie odwodzą jednak od szczepień. „W obecnym okresie szczepień przeciw COVID-19 potrzebny jest wysoki poziom podejrzliwości w celu zidentyfikowania epizodów skrzepów po przyjęciu szczepienia. Ważne jest jednak, aby pamiętać, że te skutki uboczne są rzadkie, dużo rzadsze niż zakrzepy żylne i udary niedokrwienne spowodowane przez COVID-19” - podkreśla autor komentarza do artykułu, prof. Hugh Markus z University of Cambridge. Źródła: oraz © ℗ W związku ze zwiększoną liczbą przypadków zachorowań na odrę w Polsce, Małopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny przypomina, że jedynym zabezpieczeniem przed tą wysoce zakaźną chorobą są szczepienia i nie mogą być one zastąpione żadnymi innymi środkami ochrony ze względu na wysoką zaraźliwość choroby i drogę jej przenoszenia się. Szczepienia przeciw odrze wykonuje się skojarzoną szczepionką przeciw odrze, śwince i różyczce (MMR). Zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych na 2019 r. szczepieniom obowiązkowym przeciw odrze, śwince i różyczce należy poddać każde dziecko w 13-15 miesiącu życia oraz w 6 roku życia (dawka uzupełniająca). Dzieciom pomiędzy 7 a 9 rokiem życia podanie drugiej dawki szczepionki będzie sukcesywnie wyrównywane poprzez szczepienie w 10 roku życia. Szczepienia przeciw odrze, śwince i różyczce zalecane są: osobom nieszczepionym przeciw odrze, śwince i różyczce w ramach szczepień obowiązkowych, osobom, które w przeszłości otrzymały tylko jedną dawkę szczepionki, młodym kobietom, zwłaszcza pracującym w środowiskach dziecięcych (przedszkola, szkoły, szpitale, przychodnie) i młodym mężczyznom dla zapobiegania różyczce wrodzonej, szczególnie nieszczepionym w ramach szczepień obowiązkowych. Szczepienia dzieci ujęte w Programie Szczepień Ochronnych jako obowiązkowe finansowane są z budżetu Ministra Zdrowia, natomiast w pozostałych przypadkach (osoby dorosłe) za szczepienie płaci osoba zainteresowana. Osoba dorosła powinna ustalić swój potencjalny status odporności przeciw odrze na podstawie dokumentacji medycznej na temat przebytych chorób zakaźnych lub historii szczepień zapisanej w książeczce zdrowia. Przechorowanie odry w dzieciństwie zapewnia odporność na całe życie. W przypadku udokumentowania podania dwóch dawek szczepionki nie ma potrzeby powtarzania szczepienia ani podawania kolejnej dawki szczepionki. Jeżeli osoba dorosła nie wie czy w przeszłości chorowała na odrę lub nie ma dokumentacji dotyczącej szczepień przeciw odrze, powinna się zaszczepić. Badanie poziomu przeciwciał można traktować jedynie jako badanie pomocnicze, pamiętając o tym, że wynik ujemny nie musi świadczyć o tym, że nie mamy odporności przeciw odrze. Szczepienie przeciw odrze obejmuje podanie dwóch dawek skojarzonej szczepionki MMR w odstępie 4 tygodnie lub dłuższym. Nie zaleca się podawania szczepionki w okresie ciąży, a przez 1 miesiąc po szczepieniu nie należy zachodzić w ciążę. Odra jest chorobą zakaźną wywołaną przez wirus odry, który przenoszony jest drogą kropelkową, powietrzną lub przez bezpośredni kontakt z osobą chorą. Do objawów charakterystycznych dla odry należą: wysoka gorączka, wysypka plamisto-grudkowa, trwająca dłużej niż 3 dni, kaszel, nieżyt nosa, plamki Koplika, zapalenie spojówek. Zachorowaniu często towarzyszą powikłania, których ryzyko wzrasta wraz z wiekiem. Leczenie odry polega na łagodzeniu objawów i nawadnianiu chorego. Przechorowanie odry trwale uodparnia organizm. Do powikłań w przebiegu odry należą: biegunka i silne odwodnienie organizmu, zapalenie ucha środkowego, zapalenie płuc, zapalenie mózgu, drgawki, podostre stwardniające zapalenie mózgu zgon. Najgroźniejszym powikłaniem w przebiegu odry jest podostre stwardniające zapalenie mózgu, które ujawnia się od 4 do 10 lat po przejściu choroby i objawia się postępującym otępieniem, nasilającym się napięciem i sztywnością mięśni oraz drgawkami. Do zgonu dochodzi zwykle w ciągu 2 lat od pojawienia się pierwszych objawów. Leczenie powikłań odry wymaga hospitalizacji i zależy od rodzaju powikłań. Sytuację epidemiologiczną w zakresie występowania chorób zakaźnych w Polsce w 2019 r. można śledzić na stronie internetowej Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny pod adresem: Więcej informacji o szczepieniach przeciwko odrze dostępnych jest pod adresem: Autor: Paulina Oklejewicz Data wprowadzenia: 26 lutego 2019 r. Źródło: Baumann-Popczyk A., Sadkowska-Todys M., Zieliński A. „Choroby zakaźne i pasożytnicze – epidemiologia i profilaktyka” Wydawnictwo medyczne α-medica press, Bielsko-Biała, 2014 51-letni pacjent otrzymał pierwszą dawkę szczepionki przeciwko zapaleniu mózgu przenoszonemu przez kleszcze (w prawe ramię). Po kilku dniach w okolicy wkłucia zaobserwowano podskórne zgrubienie/guzek. Czy może to być efekt szczepienia i czy należy to zgłosić jako niepożądany odczyn poszczepienny (NOP)? Czy należy stosować jakieś leczenie miejscowe? Guzki podskórne to jedna z postaci miejscowych odczynów poszczepiennych, zazwyczaj obserwowana u dzieci. Ich powstanie może wynikać z nieprawidłowej techniki szczepienia (np. szczepienie podskórne zamiast domięśniowego, podane pod złym kątem, zbyt krótką igłą itp.), miejscowego podrażnienia oraz reakcji alergicznych i immunologicznych, w tym alergii kontaktowej na glin. W niektórych przypadkach etiopatogeneza guzków pozostaje niejasna. Wyczuwalny pod skórą guzek (zazwyczaj pojedynczy) zwykle powstaje w ciągu kilku dni po szczepieniu, bezpośrednio w miejscu wstrzyknięcia lub w jego bliskim sąsiedztwie. Towarzyszący mu obrzęk i zaczerwienienie (o ile w ogóle są obecne) najczęściej ustępują w ciągu kilku dni, natomiast wyczuwalne guzki utrzymują się przez kilka miesięcy (ok. ⅓ przypadków ustępuje w ciągu 6 mies., a ⅔ w ciągu roku). W większości przypadków, po ustąpieniu ewentualnego obrzęku i zaczerwienienia, zmianom nie towarzyszą żadne dodatkowe objawy. Postać kliniczna guzków związanych z silnym świądem oraz zmianami skórnymi (przebarwienia, nadmierne owłosienie nad guzkiem) określana jest jako swędzące ziarniniaki poszczepienne. Pojawiają się one w dłuższym odstępie czasu po szczepieniu (nawet po 3 mies.), utrzymują przez kilka lat i ulegają okresowemu nasileniu w czasie infekcji. U większości pacjentów z takim rozpoznaniem stwierdzono alergię kontaktową na glin. Ogólnie, większość opisywanych w piśmiennictwie guzków poszczepiennych ma związek z przyjęciem szczepionki zawierającej sole glinu. Najprawdopodobniej to właśnie one są odpowiedzialne za rozwój reakcji miejscowej, choć może się ona pojawić także po szczepionkach niezawierających tego adiuwantu. Rolą glinu, jako adiuwantu, jest stymulowanie odpowiedzi immunologicznej, tak aby niewielka ilość antygenów zawartych w szczepionce była wystarczająca dla wytworzenia satysfakcjonującej reakcji i pamięci immunologicznej. Ilość glinu zawartego w szczepionkach jest bezpieczna dla organizmu (p. Glin w szczepionkach – jak odpowiedzieć na obawy rodziców? – przyp. red.). Opisywane w piśmiennictwie podejście diagnostyczne i terapeutyczne do guzków po szczepieniu istotnie zależy od obecności dolegliwości towarzyszących, jednak w większości przypadków wystarczy obserwacja zmiany. W razie towarzyszących dolegliwości (takich jak świąd, utrzymujący się ból) lub niejasnego związku przyczynowego z przebytym szczepieniem (np. guzek, który powstał w miejscu wstrzyknięcia w dużym odstępie czasu od szczepienia; guzek, który powstał niedługo po szczepieniu, ale w miejscu oddalonym od miejsca wstrzyknięcia; owrzodzenie nad guzkiem; powstawanie przetok; stopniowo zwiększająca się średnica zmiany; powiększenie okolicznych węzłów chłonnych; towarzyszące objawy ogólne po upływie >3 dni od szczepienia) należy poprowadzić odpowiednią diagnostykę (np. alergologiczną, dermatologiczną, obrazową, mikrobiologiczną lub histopatologiczną). W większości przypadków guzki poszczepienne nie upośledzają istotnie funkcjonowania pacjenta i ustępują samoistnie. Leczenie rozpoczyna się w wyjątkowych sytuacjach, na przykład u pacjentów z towarzyszącymi zmianami skórnymi lub objawami. W przypadku obecności zmian skórnych w okolicy guzka sugeruje się stosowanie miejscowych GKS, a w razie obrzęku, zaczerwienienia i bólu można stosować zimne okłady i paracetamol. W piśmiennictwie opisano pojedyncze przypadki stosowania GKS we wstrzyknięciach. Leczenie chirurgiczne należy zarezerwować dla zmian wymagających weryfikacji histologicznej. Obie dostępne szczepionki przeciwko zapaleniu mózgu przenoszonemu przez kleszcze zawierają wodorotlenek glinu i bardzo prawdopodobne, że obserwowany guzek podskórny, który powstał w ciągu kilku dni po szczepieniu, to właśnie miejscowy odczyn poszczepienny. Niewątpliwie taką zmianę należy zgłosić jako NOP. Z definicji, dla stwierdzenia NOP konieczne jest jedynie wskazanie związku czasowego, a nie przyczynowego z przebytym szczepieniem. W zdecydowanej większości przypadków wystąpienie guzków podskórnych po szczepieniu nie stanowi przeciwwskazania do podania kolejnych dawek szczepionki. Choć guzki mogą powstać ponownie, korzyści ze szczepienia przewyższają ryzyko związane z odczynem miejscowym. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że większość danych na ten temat opiera się na obserwacjach u dzieci (p. Guzek podskórny w miejscu podania szczepionki - przyp. red.). Przebieg oraz diagnostyka różnicowa zmian skórnych i podskórnych u dorosłych wymaga zachowania większej ostrożności i czujności onkologicznej. Piśmiennictwo: 1. Silock R., Crawford Perrett Subcutaneous nodules: an important adverse event following immunization. Expert Rev. Vaccines, 2019; 18: 405–410 2. Silcock R., Crawford Selvaraj G. i wsp.: Subcutaneous nodules following immunization in children; in Victoria, Australia from 2007 to 2016. Vaccine, 2020; 38: 3169–3177 3. Bergfors E., Hermansson G., Nyström Kronander U. i wsp.: How common are long-lasting, intensely itching vaccination granulomas and contact allergy to aluminium induced by currently used pediatric vaccines? A prospective cohort study. Eur. J. Pediatr., 2014; 173: 1297–307 4. Charakterystyka Produktu Leczniczego: FSME-immun C; Encepur Adults · Nie ma leku, który można zastosować, by zahamować namnażanie się tego wirusa. Stosuje się wyłącznie leczenie objawowe. Dlatego tak ważna jest profilaktyka · Możemy się chronić poprzez zakładanie odpowiednich ubrań, używanie środków odstraszających czy unikanie miejsc, gdzie mogą być kleszcze. Ale bezapelacyjnie najlepszą metodą jest szczepienie · Schemat obejmuje podanie trzech dawek szczepionki. W trakcie trwającego sezonu aktywności kleszczy spodziewana ochrona jest wystarczająca po pierwszych dwóch dawkach Epidemia koronawirusa przypomniała nam jak zbawienne są skuteczne szczepienia. W tym roku, wielu z nas, unikając tłocznych miejsc wybrało odpoczynek lub sport na świeżym powietrzu. Niestety, tu gdzie unikamy koronawirusa wystawiamy się często na ataki kleszczy, które są aktywne już przy 5-7 stopniach Celsjusza i nieustannie szukają żywiciela. KZM. Czym jest kleszczowe zapalenie mózgu? Kontakt z kleszczami może skończyć się zakażeniem jedną z najczęstszych chorób odkleszczowych, czyli kleszczowym zapaleniem mózgu (KZM). To choroba niezwykle groźna, na którą nie ma lekarstwa. Tymczasem w Polsce już co szósty kleszcz może być zakażony tym wirusem. Kleszczowe zapalenie mózgu jest chorobą powodowaną przez wirus KZM Do zainfekowania dochodzi w wyniku ukłucia przez kleszcza. Kleszczowe zapalenie mózgu rozwija się zazwyczaj w dwóch fazach. W pierwszej najczęściej występuje gorączka, bóle głowy i mięśni, czyli objawy przypominające grypę. W drugiej fazie u niektórych wirus może zaatakować system nerwowy, co prowadzi do łagodnej lub ciężkiej postaci zapalenia opon mózgowych. Mogą wystąpić silne bóle głowy, wysoka temperatura ciała czy sztywność karku. Ta faza choroby może również przybrać postać ciężką, czyli zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego. W skrajnych przypadkach mogą wystąpić poważne powikłania neurologiczne, w tym zaburzenia świadomości, mowy, a nawet połykania. Zdarzają się również przypadki paraliżu czy śmierci. Choroba często nie jest rozpoznana i rejestrowana, a jej następstwa (powikłania) mogą pojawić się z opóźnieniem i być przyczyną dolegliwości przez całe życie. Bardzo niebezpieczne jest to, że nie ma leczenia przyczynowego choroby i nie możemy skutecznie neutralizować i eliminować wirusa – podkreśla dr n. med. Grażyna Semczuk specjalista chorób zakaźnych wojewódzki konsultant w dziedzinie chorób zakaźnych dla województwa lubelskiego. Wirusem kleszczowego zapalenia mózgu można się zakazić poprzez ukłucie kleszcza, ale także przez wypicie lub zjedzenie niepasteryzowanych wyrobów mlecznych. Wirus bytuje w ślinie kleszcza, więc przed zachorowaniem nie uchroni nas nawet szybkie usunięcie pajęczaka. Jak się zatem bronić? Najlepszym rozwiązaniem są szczepienia ochronne, które niemal w 100 proc. chronią nas przez zachorowaniem na KZM. Szczepienie przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu Kto powinien się zaszczepić? Tak naprawdę narażeni jesteśmy niemal wszyscy. Osoby, które uprawiają sport, działkowicze, ludzie mieszkający w pobliżu lasu itd. Każda osoba, która chętnie spędza czas na świeżym powietrzu znajduje się w grupie ryzyka. Są zawody, których wykonywanie związane jest ze stałym całorocznym kontaktem z kleszczami i możliwością zakażenia kleszczowym zapaleniem mózgu. W przypadku takich zawodów jak np. rolnicy, leśnicy i inni pracownicy leśni, przyrodnicy szczególnie wskazane są szczepienia przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu. Takie szczepienia są także bardzo ważne w przypadku osób z chorobami obniżającymi odporność, przyjmującymi leczenie obniżające odporność (np. immunosupresja, sterydoterapia), chorujących na cukrzycę. Osoby te bowiem zakażają się łatwiej i chorują ciężej na kleszczowe zapalenie mózgu - dodaje dr n. med. Grażyna Semczuk, ekspert kampanii „Nie igraj z kleszczem. Wygraj z kleszczowym zapaleniem mózgu”. Szczepionka przeciw kleszczowemu zapaleniu mózgu to szczepionka inaktywowana. Pełną ochronę osiąga się po przyjęciu trzech dawek , a następnie przyjmuje się dawki przypominające co trzy-pięć lat. Aby uzyskać ochronę w momencie aktywności kleszczy, wystarczy się zaszczepić zimą lub wczesną wiosną. Na ukłucie kleszczy jesteśmy narażeni między marcem a listopadem, choć w przypadku ciepłych zim ich aktywność może trwać od stycznia do grudnia. Szczepienia nie są obowiązkowe, w kalendarzu szczepień są zalecane. Do szczepienia na kleszczowe zapalenie mózgu kwalifikuje zawsze lekarz. Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Zapalenie mózgu po szczepieniu może rozwinąć się po wprowadzeniu szczepionek DTP i ADP, ze szczepieniami przeciwko wściekliźnie, najczęściej po szczepionce przeciw odrze. Sercem postwikalnego zapalenia mózgu są mechanizmy autoimmunologiczne. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13], [14] Objawy postwojadkowego zapalenia mózgu Pierwsze objawy poszczepiennego zapalenia mózgu zwykle pojawiają się w 7-12 dniu po szczepieniu, czasami we wcześniejszych czasach. Zapalenie mózgu poszczepienniczo często występuje u pierwotnie zaszczepionych dzieci (szczególnie po późnym szczepieniu), rzadziej w przypadku ponownego szczepienia. Choroba rozwija się gwałtownie, ze wzrostem temperatury ciała do 39-40 ° C. Występują bóle głowy, wymioty, często utrata przytomności, uogólnione drgawki. Czasami ujawniają się objawy meningalne. Rozwija się paraliż centralny (mono-, hemi lub paraplegia), pareses peryferyjne występują rzadziej. Klęsce układu pozapiramidowego towarzyszy pojawienie się hiperkinezji, zaburzeń koordynacji ruchowej. W płynie mózgowo-rdzeniowym, zwiększeniu ciśnienia, małej cytozie limfocytowej (lub normalnej zawartości elementów komórkowych), określa się niewielki wzrost zawartości białka i glukozy. Obecnie, wraz z wprowadzeniem nowych szczepionek, ten wariant komplikacji praktycznie nie występuje. Oczywiście jest to zwykle korzystne, w większości przypadków następuje całkowite wyleczenie. Wyróżnia się jednofazowe, wielofazowe warianty powrotu. Czasami, przez pewien czas, pareses mogą się utrzymywać, ale stopniowo się cofają. Bardzo szybko postępujące (typ Landry rosnąco porażenie) możliwość ostrych objawów entsefalomielopoliradikulonevrita czasem, mogące doprowadzić do śmierci z powodu występowania zaburzeń opuszkowych - przepływ funkcji zapalenie mózgu szczepienie wścieklizny. Gdzie boli? Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Leczenie poposiłkowego zapalenia mózgu Leczenie obejmuje zastosowanie niespecyficznych czynników antywirusowych, interferony, czynniki chorobotwórcze, takie jak naczyniowe neyrometabolity, środków odwadniających i leków objawami mających na zatrzymanie i drgawki gorączkowe. Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

zapalenie mózgu po szczepieniu